Zwanger, wat wordt het? Zo had ik jullie graag willen verklappen dat ik zwanger was en of het en jongen of en meisje ging worden. Met onze 20 weken echo hadden wij het ons familie al wel verklapt, wat waren wij blij!
Eind vorig jaar deden wij op 9 december onze eerste zwangerschapstest. Deze was heeeel snel positief. Wij hadden gedacht dat het zwanger worden langer zou duren dus wij waren stiekem heel erg verrast. Vriendlief schoot in paniek (hoop verantwoordelijkheid natuurlijk) ik was al helemaal in de zevende hemel… dat botste ff tussen ons twee maar ach het moest even bezinken.
Gezegend dat we waren gingen we bellen (nadat mn zus zei dat ik dat nu echt moessst gaan doen) en informeren en al snel had en wij onze eerste echo gepland, 24 december om precies te zijn. Daar zagen wij voor het eerst ons druifje… wat spannend! Weet het nog zo goed. Daar lag de druif op de afgrond in mn baarmoeder. Een mooi kloppend hartje te zien. Poeh wat was ik zenuwachtig!! Een hele hoop informatie kregen wij mee en daar gingen we weer.
9 januari mochten we weer. Daar gingen we weer samen. Al mopperend op elkaar want manlief… iets met altied moar druk! Weer poepie zenuwachtig… maar daar lag ons druifje weer! Op de zij, in diepe slaap. Ze moest even flink met het echo apparaat bewegen op mijn buik om het wakker te schudden. Woppa daar gingen alle benen en armen alle kanten op! Toen wilde het niet meer stilzitten… wat mooi… 12 weken en 5,5 centimeter… Daar wordt je stil van… en alleen maar kijken naar dat prachtige wezentje in mn buik. Het zit er echt, niet te geloven toch, wat een wonder…
16 januari weer controle gehad, dit keer alleen het hartje mogen luisteren en weer een hele hoop informatie verwerken. Of we de NIPT test wilden doen. We hadden al vrij snel na de vorige afspraak besloten dit te gaan doen. Dus wij zijn aangemeld en mochten bloed gaan prikken.
14 februari hadden we weer controle, ik dacht, vast weer een echo en kunnen we vast al iets van het geslacht spieken. Diep en diep zenuwachtig dat ik weer was. Maar he, alleen hartje luisteren. Naja alleen. Prachtig om te horen !! En het was luid en duidelijk, sterk kloppend hart!!
27 februari stond de 20 weken echo gepland. Toen werd ik gebeld.. Of het verzet kon worden. Uuhhhhhhhh, ja maar nee? Zoiets? Later op de dag konden we wel terecht dus is het niet anders. Kan moeilijk een echo uitvoeren als de persoon in kwestie er niet is. Bloedzenuwachtig dat we allebei waren. Wat wordt het nu toch, maar voornamelijk is het helemaal gezond?? Na elke orgaantje, voetje, handje nagekeken te hebben was het helemaal gezond verklaard! JEUJ!! Poeh opluchting. Aan het begin van de echo, echt toen ze net het apparaat op mn buik zette vroeg ze al of wij wilden weten wat het werd… Jaaaaa, zei ik misschien iets te enthousiast. Het wordt een…
Een prachtig poppekind meisje!! Op een wolk liepen we hand in hand het ziekenhuis uit. Helemaal blij en gerust… Een meisje… dat hebben we nog wel 100x herhaald. Een rondje familie gebeld en vol trots verteld dat het een meisje werd!!
Heerlijk, dat getrappel in de buik… vond het telkens op een spartelende vis lijken. Daar kon ik het eigenlijk het beste mee vergelijken. Nu zul je denken… vond? Ja…. helaas wel.
Onze grootste nachtmerrie werd werkelijkheid. Al de hele zwangerschap had ik een raar onderbuikgevoel. Telkens zo zenuwachtig of het wel goed was en o zo bang dat het mis zou gaan. Super super moe dat ik ook was. Zo moe dat werken een hele opgave was.. Een zware opgave. Veel huilen want ik liep op mn tenen…
Na die 20 weken echo… alles was goed! Zet die zorgen uit je kop. Dat probeerde ik tenminste . Het ging weer wat beter. Waren wat minder gaan werken en ok. Het ging…
In de middag van 31 maart kreeg ik een zeurende menstruatie achtige pijn. Maandagochtend 1 april gebeld, plasje ingeleverd. Naja bandenpijn, dat hoorde erbij. Prima.. rustig aan doen en paracetamol slikken. Uitslag urine, niks, geen blaasontsteking. “Gewoon” gaan werken. Heel echt lekker werken was dat niet. Krampende buik en zeurende pijn op de achtergrond. Eindelijk thuis… paracetamol. En slapen. Ok het ging weer!
Tegen uur of 1 ’s nachts werd het vervelend, die krampen… zat iets van regelmaat in dus weer gebeld. Verloskundige geweest. Geen ontsluiting, hartje klopt goed, no worries.
Toch last van “poepdrang” maar er kwam niks, dus nog naar huisartsenpost geweest en wat spul gekregen. Naja dat luchte op, doodmoe dat ik was toch soort van in slaap gevallen. Al zittend met ja, nog steeds wel krampen. Uiteraard paracetamol blijven slikken.
Rond half 7 weer plassen. Nog steeds krampen, doodmoe. En toen, ineens bloed………….. niet zo heel veel( in het begin, het hield niet op en werd steeds meer), maar nee das niet goed. Weer bellen, maandverbandje en weer bellen. Ze komt eraan.
Hierna ging het zo snel mis dat is gewoon zo bizar. Weer die ik moet poepen idee.. (verloskundige was er al) Dus met pijn en moeite toch weer naar dat toilet.. niet persen zei ze nog.. stond op en toen braken mn vliezen, een heuse plop… en water.. paniek… pijn.. paniek… pijn en nog meer paniek. Op de bank liggen, ambulance gebeld.. Die was er snel… ik had ineens volledige ontsluiting, de persweeen kwamen al, Ik moest ze ophouden. Dat was zwaar… Heel zwaar… lig je daar al schuddend in de ambulance… hop het ziekenhuis in. Voor mij een waas, een kamer met, volgens mijn vriend, wel 15 mensen… Nog 1 perswee en toen kon ik het niet meer tegenhouden. Ze stonden klaar en toe maar, daar floepte ze er voor mij gevoel… geheel machteloos… eruit…. neeee dit moest niet schreeuwde ik in mezelf. Want ons kleine meisje van 23 weken en 6 dagen had totaal geen kans….ze bewoog & leefde. Ze hebben haar gereanimeerd en probeerde haar te laten ademen. Maar dat gaat niet.. Dat gaat niet…
Onze dochter Robbin is 2 april om 08:35 geboren, ze woog 530 gram en was 29 cm lang. Helemaal compleet, alleen nog veels en veels te klein om ter wereld te mogen komen.
